Ik moet volhouden. Toch?

Het klinkt krachtig. En soms is het dat ook. Doorzetten heeft me gebracht waar ik vandaag sta. Maar het heeft me ook uitgeput, leeggezogen, laten verdwalen in mijn eigen ambitie. Want wat als dat eindeloze doorgaan niet meer voortkomt uit passie… maar uit bewijsdrang?

"Ik moet altijd blijven doorgaan..." – De valkuil van kracht

Er zijn van die overtuigingen die we zo vaak herhalen, dat ze als vanzelfsprekend voelen: “Niet opgeven.” “Blijven doorgaan.” “Even doorbijten.”

Voor veel mensen – en zeker voor ondernemers – is dit een vertrouwd script.

Ken je het gevoel van voortploeteren? Alsof je vastzit in de modder, elke stap zwaar, maar je blijft gaan. Omdat stoppen geen optie lijkt.

 De stille prijs van altijd maar ‘sterk zijn’

In mijn praktijk ontmoet ik vrouwen, en ook mannen, die het punt voorbij zijn waarop doorzetten nog iets oplevert. Ze zijn moe. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Hun innerlijke criticus fluistert:

• “Als jij het nu opgeeft, ben je zwak.”

• “Anderen kunnen dit toch ook?”

• “Wat zullen ze denken?”

Maar ik zie iets anders. Ik zie moed in wie stil durft te staan. Ik zie kracht in wie leert luisteren naar haar grenzen. Ik zie wijsheid in wie durft her-evalueren: is dit nog mijn pad, of loop ik op automatische piloot?

Soms betekent ‘niet opgeven’ net dat je mag stoppen. Met vechten. Met pleasen. Met het bewijzen van je waarde. Je bent al genoeg.

Een nieuwe vorm van kracht

En weet je? Er bestaat een vorm van doorgaan die zacht is. Die afgestemd is. Waarbij je niet over jezelf heen walst, maar mét jezelf vooruit beweegt. Stap voor stap. Met pauzes. Met mildheid. Met ruimte voor twijfel. Misschien is dat wel de krachtigste vorm van volhouden.

Hoe zou het zijn als…

... je niet eerst alles moest afwerken voor je op adem mag komen? ... je grenzen respecteren geen teken van zwakte is, maar van wijsheid? ... je leert vertrouwen op ritme in plaats van op discipline?

Wat ik zie bij de vrouwen die ik begeleid – en wat ik ook zélf lang heb geleefd – is dat ‘doorgaan’ vaak gepaard gaat met innerlijke onrust. Met een knagend gevoel van tekortschieten. Met schuldgevoel als we het even níet meer trekken. Alsof zelfzorg pas verdiend is na de prestatie.

Maar de waarheid is: je hoeft niets te bewijzen om rust te mogen nemen. Je hoeft niet op te zijn, om op adem te mogen komen. Rust is geen beloning. Het is een basisbehoefte.

Wat als je diep vanbinnen verlangt naar ademruimte, maar bang bent dat stoppen gelijkstaat aan falen?

Mag het wat zachter, ook voor jou?

De vrouwen die ik begeleid zijn stuk voor stuk krachtige mensen. Niet omdat ze altijd doorgaan, maar omdat ze leren voelen wanneer het tijd is om even stil te staan.

Dat is voor mij de essentie van kracht: trouw zijn aan jezelf, ook als dat betekent dat je iets loslaat. Ook als dat betekent dat je zachter wordt. Niet minder, maar voller.

Misschien is dit het moment om even te pauzeren. Om jezelf de vraag te stellen: Wat heb ík nodig, vandaag?

Als jij jezelf herkent in dit patroon, weet dan: je bent niet alleen. En het kan anders. Met kleine stappen. Met mildheid. Met steun. En vooral: met de erkenning dat ook jij rust verdient. Dat jij het waard bent om stil te staan. Te voelen. Te herbronnen.

Ik hoor het graag als je die vraag samen wil verkennen.

Warme groet,

Ariadne

Neem deel aan mijn belevingswandelingen. Tijdens zo een wandeling van 1.5 uur werken we telkens rond een specifiek thema zoals loslaten, focus, ont-stressen, stilte, ... Check mijn website voor meer info: https://www.ariadnewils.be/belevingswandelingen

Meer weten over wie ik ben lees je hier.